Lalo Schifrin nie żyje: posłuchaj jeszcze raz pięciu kultowych tematów kompozytora „Mission: Impossible”

Przez EH (z AFP)

Opublikowano dnia 27 czerwca 2025 o 15:07 , zaktualizowano 27 czerwca 2025 o 15:21

Oglądanie tego filmu może spowodować instalację plików cookie przez operatora platformy wideo, do której zostaniesz przekierowany. Biorąc pod uwagę Twoją odmowę akceptacji plików cookie, aby uszanować Twój wybór, zablokowaliśmy odtwarzanie tego filmu. Jeśli chcesz kontynuować i odtworzyć film, musisz wyrazić zgodę, klikając poniższy przycisk.

Subskrybuj Google News

Czas czytania: 2 min.

Amerykańsko-argentyński kompozytor zmarł w czwartek w wieku 93 lat. Przyjrzymy się pięciu jego niezapomnianym partyturom, od „Mission: Impossible” do „Bullitt”, w tym „Dragon”, „Mannix” i „The Fox”.

„Nie wiem, czy zasłużyłem na karierę, którą miałem; moje życie to po prostu seria spotkań, które miały miejsce we właściwym miejscu i czasie”. Tę bardzo skromną wizję istnienia i twórczego geniuszu przedstawił amerykańsko-argentyński kompozytor Lalo Schifrin, który zmarł w czwartek 26 czerwca w wieku 93 lat, około dziesięciu lat temu, u schyłku bardzo owocnego życia.

W materiale wideo na początku artykułu przyglądamy się pięciu niezapomnianym utworom muzycznym autora, od motywu przewodniego z „Mission: Impossible” po motyw przewodni z filmu „Bullitt”, w tym motywowi przewodniemu serialu „Mannix”, ścieżce dźwiękowej z filmu „Dragon” i utworowi z filmu „The Fox”, który zainspirował słynną reklamę Dim.

Boris Claudio Schifrin, znany jako Lalo Schifrin, skomponował ścieżki dźwiękowe do ponad 100 filmów i był nominowany do sześciu Oscarów. W 2018 roku przyznano mu honorowego Oscara za całokształt twórczości — nagrodę przyznaną tylko dwóm innym kompozytorom, Ennio Morricone i Quincy Jonesowi, według Deadline. Otrzymał również wiele innych wyróżnień, w tym Grammy Awards, muzyczny odpowiednik Oscarów.

Przeczytaj także

„Dragon Run”, łabędzi śpiew Bruce’a Lee

Urodził się 21 czerwca 1932 r. w Buenos Aires w rodzinie żydowskich emigrantów z Rosji. Do podjęcia ścieżki muzycznej zachęcił go ojciec, pierwszy skrzypek Orkiestry Symfonicznej Buenos Aires, a gry na pianinie nauczył się w bardzo młodym wieku.

Wielki znawca muzyki klasycznej, rozwinął pasję do jazzu z Theloniousem Monkiem i Charliem Parkerem. Następnie odkrył amerykańskie kino z George'em Gershwinem, którego „Rhapsody in Blue” usłyszał w wieku 14 lat.

Będąc studentem w Paryżu, regularnie uczęszczał do Cinémathèque

W 1953 roku otrzymał stypendium w Conservatoire National de Musique w Paryżu. Pod okiem Oliviera Messiaena doskonalił swoją wiedzę na temat muzyki symfonicznej ^XX wieku i zamiłowanie do związków między dźwiękami i obrazami.

Pianista bebopowy w Club Saint Saint-Germain nocą, był stałym bywalcem Cinémathèque Française. Tam utrzymywał doskonałą znajomość języka francuskiego, zabarwionego silnym argentyńskim akcentem.

Przeczytaj także

Po powrocie do Argentyny dostrzegł go trębacz Dizzy Gillespie, dla którego napisał aranżacje do utworu „Gillespiana”, który uzyskał status złotej płyty.

Następnie René Clément zaprosił go do „Les Félins” (1964) z Alainem Delonem i Jane Fondą. Jego ścieżka dźwiękowa, mały dźwiękowy klejnot, balansuje między jazzem, muzyką symfoniczną i muzyką surf.

W Hollywood, gdzie już się osiedlił, poznał producenta telewizyjnego Bruce'a Gellera, który zlecił mu napisanie najsłynniejszej ścieżki dźwiękowej do filmu „Mission: Impossible” (1966). Jej powtarzalny, synkopowany motyw, tak bardzo przywodzący na myśl pilność i napięcie filmów szpiegowskich, jest natychmiast rozpoznawalny.

Ten motyw muzyczny doczekał się wielu wariacji, od tego napisanego na potrzeby serialu telewizyjnego z lat 60. do ośmiu filmów fabularnych z Tomem Cruisem w roli agenta Ethana Hunta. Utwór przyniósł kompozytorowi dwie nagrody Grammy, muzyczny odpowiednik Oscarów.

Rok 1968 był rokiem ścieżki dźwiękowej do filmu „Bullitt”, ale także do filmu „The Fox”, kanadyjskiej komedii dramatycznej zaadaptowanej z powieści brytyjskiego autora DH Lawrence’a, autora również „Lady Chatterley’s Lover”. Łatwo o tym zapomnieć, ale główny temat tego filmu stanowi podstawę dla żywiołowej wersji utworu Hugo Montenegro, którą można usłyszeć w reklamach Dim.

Dzięki telewizji Schifrin trafił do domów, a jego brawurowe, swingowe nuty zapisały się w umysłach wszystkich młodych ludzi, którzy dorastali słuchając jego przebojów.

Wizjoner, samplowali go artyści hip-hopowi i electro, tacy jak Portishead. Swing, pop, funk, bossa nova, dodekafonia: wszystkie te rytmy zintegrowane z jego partyturami nadały jego muzyce nietykalną nowoczesność, czego dowodem jest „The Sound of Lalo Schifrin”, antologia jego twórczości wydana w 2016 r.